دوست دارم بنویسم. از این احساس خوبی که امروز از مشاورم گرفتم. از اینکه ترسم داره ازش میریزه. از اینکه هربار میبینمش بیشتر میچسبم به درسم و اونقدر بهم انرژی میده که دلم میخواد هزارتا کتاب تست جلوم باشه و همینجور تستاشو بزنم.
امروز بهم گفت دلت تنگ شده برای مامان بابات؟. گفتم خیییییییلی. گفت راستشو بگو گریه هم میکنی؟. سرمو انداختم زیر و گفتم آره. گفت واقعا گریه میکنی؟. گفتم اوهوم. یهو گفت آخی عزیزم. تاحالا دلم برای کسی نمیسوخت.
اصلا واسم عجیب بود که ادم به این سنگی دلش به حال من سوخته.
و یچیز جالبی که بهم گفت و خودم نمیدونستم تاحالا؛ گفت چهرت یه آرامش خاصی داره. انگار کل آرامش دنیارو تو وجود تو تزریق کردن. سرشار از انرژی مثبتی. که این خودش یه برگ برنده ایه که هرکسی نداره.
حس میکنم اونم نسبت به قبل مهربونتر شده. و همینم باعث شده یکم ترسم بربزه. امروز یکم خوابم میومد تا قبل از اینکه بیاد سرمو گذاشتم رو میز چشمامو بستم. اومد تو گفت خوابی؟. گفتم نه خستم. گفت مگه بیل زدی؟. گفتم نه زیست و شیمی خوندم. از بیل زدن سختتر.
خیلی حرفای خوب خوب زد. اکثرا اون حرفایی که بهم انرژی داده رو تو دفترم یادداشت کردم که هی بخونم و کم نیارم. بهم گفت رژیا من در تو این توانایی رو میبینم که خیلی راحت به زیر هزار و حتی شاید به زیر صد برسی. شاید این اعتماد به نفس کاذب باشه، ولی خب خیلی بهم روحیه داد.
هدف گذاریامو شروع کردم. از هیچیم ترس ابایی ندارم. من درسمو میخونم؛ تلاش خودمو میکنم، برای خوب زندگی کردن میجنگم، خدا خودش هوای متو داره.
اینو نوشتم که بعدها؛ بعداز کنکور برام بمونه و بیام بخونمش. مثل کانال کنکور به طعم لیمو که یکی از بلاگرا زده و بعضی وقتا دلنوشته های بعد از آزمونش و درس خوندنش از توی وبلاگ رو میذاره تو کانال. حالا من واسه تو کانال نمیخوام؛ مینویسم که کاسه خودم به یادگار بمونه.مینویسم که بدونم چقد اذیت شدم و تمام تلاش و زندگیمو گذاشتم روش.
زندگیم تازه شده شبیه یه آدم کنکوری. دوستان؛ واسم دعا کنید. با شرایط سختی دارم درس میخونم. دعا کنید کم نیارم.
و اینکه یه خبر دیگه
شاید
شاید
شاید
شاید
۲۳ آبان بریم محضر و تمومش کنیم کارو.
زندگی یه کنکوری...
میترسم خدا، امیدم به خودته....
بدترین روزهای زندگی...
تو ,بهم ,یه ,گفتم ,رو ,اینکه ,از اینکه ,بهم گفت ,کم نیارم ,بهم انرژی ,به زیر
درباره این سایت